FrankrijkGlooiend golf op z'n best

Op zo'n 800 kilometer van hartje Nederland ligt het Jura-gebergte, dat de grens bepaalt tussen Frankrijk en Zwitserland. Zelf afficheren ze zich als het beste 'buitengebied' van Oost-Frankrijk met een enorm aanbod aan outdooractiviteiten. En dat klopt, want in dit midden-gebergte valt wel het een en ander te beleven. Denk aan hiken en biken, trottinetten in ongerepte bossen, langs weidevelden; er zijn watervallen, ravijnen, dino-sporen en... weinig gele kentekenplaten. En golfers komen ook hier ruim aan hun trekken. 

Langlaufen of golfen? 

We beginnen op Golf du Mont-Saint-Jean in Les Rousses, zo'n typisch Franse wintersportdorp; ietwat saai in de zomer, bruisend in de winter. Hier draait het voornamelijk om langlaufen. Als we later in de week weer naar huis rijden na alle banen te hebben gespeeld, hebben we geleerd dat op alle courses in de winter crosscountry-loipes liggen en het zomerse golf bijna een bijzaak is omdat alles op de wintersporter is gericht. Dat zou wel eens kunnen veranderen, want de laatste jaren was er op deze hoogtes maar weinig tot geen sneeuw... 

Het hotel voor je alleen

Mont-Sant-Jean heeft een eenvoudig drie-sterrenhotel, aan de baan. De hotelreceptie is tevens pro-shop. Je kunt er wel ontbijt krijgen als hotelgast en er is een bar voor een drankje en lunch. Maar dat is het dan ook. Want om half acht gaat de boel dicht en ben je als hotelgast op jezelf aangewezen. Eten doe je in Les Rousses en je krijgt een code mee om jezelf weer toegang tot het hotel te verschaffen. 

Vroege start

Het is dinsdagmorgen, fris, maar zonnig. We moeten vroeg op, want om acht uur start er een wedstrijd met maar liefst 86 senioren. Veel ervan komen uit Zwitserland aangereden, want de greenfees daar zijn niet te betalen zo horen we. Snel starten we voor ze uit. 

Direct een uitdaging

Vanuit m'n hotelraam had ik al gezien dat het een enorme glooiende en vooral open vlakte is. De eerste teebox ligt een tiental meters hoger dan fairway en green en met een goeie drive kun je de 265 meter van geel halen. Direct een uitdaging dus, zeker met een bunker recht voor die green en een venijnig, onzichtbaar vijvertje erachter.

Een Frans rondje golf! 

Wat volgt zijn golvende fairways waar je zelden een vlakke stand zult treffen. Voeg daarbij de tinkelende bellen van de grazende bruin-witte Montbeliarde- en French Simmental-koeien waar de beroemde Comté-kaas van gemaakt wordt en de geur van vers gemaaid zomergras en het plaatje is compleet. Zo wil je je Franse rondje golf spelen! 

Lastige rough

Mont-Saint-Jean (5858 meter van geel) is een beetje rechttoe-rechtaan. Op elke hole pak je je driver uit de tas. Maar pas op, want op een course met zo'n open karakter verwacht je je eventuele misser van de tee snel terug te vinden, maar niets is minder waar. De rough is vet en compact en als je 'm al vindt lastig om uit te spelen. 

Fraaie uitzichten

Een paar holes springen er uit: de vierde is een lastige par 5 die tot aan de green omhoog speelt. Terwijl de zesde juist weer een korte par 5 is van van 443 meter met een blind schot downhill. Hole 14 en 15 zijn de hoogst gelegen holes met fraaie uitzichten op de omgeving en de baan. De veelal kleine greens zijn snel en mooi verzorgd. Weet je je bal hier op de fairway te houden dan kun je met een prima score thuiskomen. 

Golfen met een voordeelpas

Golf du Mont-Saint-Jean maakt onderdeel uit van Golfy (www.golfy.fr/en/), een club met een een voordeelpas en zo'n 180 aangesloten banen over heel Europa, zo vertelt golfdirecteur Thibaut Penneret. "Hier golf je voor 62 euro van begin mei tot begin oktober. Wat ik het mooiste vind aan deze baan? Het open karakter. En ik hou wel van die hoge teeboxen van hole 1, 9 en 16 met uitzicht over de baan en de omgeving." 

Vriendelijk Rochat 

Aanpalend aan Mont-Saint-Jean ligt Rochat. De baan is wat ouder, doet iets formeler aan. En er hangt een mooi verhaal aan, maar daarover zo meer. En je komt hier ook wat meer boompartijen tegen dan op de grote vlakte van Mont-Saint-Jean. Deze course speelt een stuk vriendelijker dan de voorgaande, zeker qua rough. Maar ook in lengte, want met 5206 meter vanaf geel heb je een uitstekende kans om je score wat op te vijzelen. Pakte je bij Mont-Saint-Jean voor elke afslag je driver, ook op Rochat ben je daartoe geneigd. Maar omdat de baan zoveel korter is, zou je slimmere keuzes moeten maken om niet elke keer lastige afstandjes tussen de 70 en 45 meter over te houden. 

Instinkers! 

Er zijn een paar instinkerdjes, zoals de derde hole, een par 3 van 173 meter. Vanaf de hoger gelegen teebox krijg je een volkomen vertekend beeld van de situatie want vlak voor de green staat pontificaal een boom. Het leidt je af en je vraagt je af wat je moet doen. Tot je bij de green arriveert en ziet dat de boom zeker 80 meter vóór de green staat, waar overigens dan wel weer een bunker voor ligt die je nooit hebt gezien...

Fraaie par 5 

Ook hole 16 mag er zijn, een prachtige par 5 die helemaal downhill loopt met water er tussendoor en een smal deel tussen twee boompartijen. Rochat eindig je overigens met tweemaal een par 3, waarvan de laatste (198 meter geel) zelfs stroke-index 1 kent! 

Wat simpeler...

Het doet iets pietepeuteriger aan dan Mont-Saint-Jean, dat ook iets uitdagender aanvoelt. De greens zijn niet snel, maar houden goed. Wel heb je hier lange verplaatsingen tussen de holes door. Dus in dit heuvellandschap wordt je conditie op de proef gesteld. 

Het blijft in de familie

Nog even terug naar de achtergrond van Rochat. Dat horen we tijdens de lunch in het stampvolle restaurant van de baan van golfdirecteur Nicolas Bonnefoy. De baan en de grond blijken eigendom van zijn ouders en een tante en een oom. "Ooit hadden we een boerenbedrijf met zo'n 40 koeien", vertelt hij, "maar mijn vader bedacht in 1986 dat het misschien wel leuk was om zomers iets voor toeristen te doen. We zijn gaan pionieren met drie holes en hebben het in de loop der jaren uitgebouwd tot de 18 holes-baan die het nu is. We wisten niks, hebben het zelf volledig ontworpen op de grond die beschikbaar was. Dus het is iets korter dan normaal, maar meer konden we er niet van maken. Mijn zus is de pro hier en mijn neef de greenkeeper, dus ja, het zit allemaal in de familie!" 

De 250 leden kunnen spelen van mei tot november (greenfee bedraagt 62 euro voor 18 holes). Daarna is er alleen nog het restaurant voor de wintersporters. 

Gezellig Valserine

Als tussendoortje pakken we de negen-holes van Valserine mee. Om die te bereiken moet je eerst hoog de bergen in langs ski- en langlaufstations, om vervolgens eindeloos af te dalen naar La Vallée de la Valserine. Mijoux dat we passeren is ook weer zo'n typisch wintersportdorp. 

Rommelig en gezellig

Bij Golf de la Valserine ziet het er weer totaal anders uit dan de vorige twee banen. Het doet gezellig, maar ook rommelig en ietwat pretentieloos - in de goeie zin van het woord - aan. We worden begroet door Jeremy Rocco en Guillaume leFrans, twee jonge managers die door een golfmanagementbureau zijn aangesteld om Valserine uit het slop te trekken. De baan was de laatste jaren behoorlijk verwaarloosd vertellen ze en uiteindelijk overgenomen. En nu proberen zij de kar weer vlot te trekken. 

Negen holes in fraaie omgeving

We gaan spelen en de vallei biedt in de vroege ochtendzon een betoverend uitzicht op de bergen er omheen. Ook hier weer klinken de koeienbellen luid en hoor je (motor)zaaggeluiden uit de bossen komen. Het is prachtig en vergoedt veel aan het nu nog wat slordig aandoende geheel van de baan. De bunkers zijn niet aangeharkt, hier en daar liggen er vlaggen rond de greens, waarvan later blijkt dat het voor voetgolf is bestemd. Maar hole 4 blijkt een topper met drie verschillende plateaus,tweemaal doorsneden door een beek, bomen en een verhoogde green. 

Prachtige par 3

Ook de zevende mag er zijn, een par 3 van maar 140 meter met de verhoogde green tegen de bergwand aan. Prachtig plaatje. Een niet al te drukke doorgaande weg doorsnijdt het geheel, dat de twee managers vanuit het eenvoudige maar gezellige clubhuis met nieuwe keuken en prima chef-kok zo hebben we mogen constateren, vol enthousiasme uitbaten. Golfclub de la Valserine: 38 euro greenfee voor 9 holes, 48 voor 18.

Stijlvolle course

Voor de laatste baan dalen we af naar de voet van het gebergte, naar Besançon. Dit is anders. Een prachtige, stijlvolle en lange toegangsweg leidt je naar het clubhuis, waarbij je hole 2 doorsnijdt. Het lommerrijke clubhuis biedt op het terras een mooi uitzicht op de baan. Alles ziet er top verzorgd uit, zo valt direct op.

Goed nadenken over je stand

Veel doglegs zien we op de kaart als we ons klaarmaken om te gaan spelen. De gevarieerde holes worden door veel bossages en bomen begrensd. Dan weer breed, dan weer smal en veel variatie in de baan. De achtste biedt een uitdagend blind schot heuvelop; op de tiende staat er een enorme boom in de weg met links en rechts ervan water. Op de tweede negen tref je drie keer een par 5 en ook de elfde biedt weer blinde schoten op een golvende hole. Dus ook op deze licht glooiende baan is het weer nadenken over de juiste stand. 

Genieten in Besançon

Als er geen bos is, achter in de baan, speel je in een heerlijke landelijke Franse omgeving vol boerderijen en weilanden vol koeien. De supersnelle greens - de dag na ons bezoek zou er een groot toernooi plaatsvinden - zijn klein, zonder al te veel slope. Maar wel bewaakt door ontelbaar veel bunkers. Lastige rough ook, en het vele maaisel dat is blijven liggen zowel op de fairways en rough maakt het er niet eenvoudiger op. De holes sluiten prima op elkaar aan en de kortdate golfdirecteur Samantha Perez weet zeker dat je zult genieten van deze parkland-baan. "Zelfs als de baan vol is, voelt het toch aan of je hier alleen speelt", zegt ze. Iets dat we alleen maar kunnen beamen. Golf de Besançon: greenfee 62 euro; in het weekend 72.