Drieluik Vietnamese steden (1): Hanoi, grote stad, oude ziel

Het fasten seatbelts lichtje springt aan en via de krakende intercom meldt de piloot dat we bijna gaan landen. Het vliegtuig maakt een scherpe bocht, door het raampje zie ik bergen met vreemde, bultige vormen en groene rijstterrassen op de flanken. Daartussen verscholen kleine dorpen, verbonden met lange, dunne wegen. Ik ben er! Eindelijk in Vietnam. In de verte zie ik de lichtjes van Hanoi al twinkelen.

Bij de Hanoi Solar Sky rooftopbar zie je de vliegtuigen arriveren.
© Lot Widiers

Welkom

Twee weken lang zal ik door Vietnam reizen. Mijn eerste stop is de hoofdstad Hanoi. Daarna reis ik door naar Hoi An, om te eindigen in Ho Chi Minh. De piloot maakt nog een laatste bocht, klapt het landingsgestel uit en zet het vliegtuig neer op de tarmac. Welcome to Vietnam.

Hanoi is een aanslag op mijn zintuigen. Gloeiende lampionnen in alle kleuren! Geuren van verse noedels, koffie en jackfruit, het geluid van honderden, duizenden mensen, scooters en hun toeters. Ik weet niet waar eerst te kijken en ik vind het fantastisch. Opzwepend, zelfs.

Ik verblijf in het hart van het Old Quarter, het historische centrum van Hanoi. Hier staan koloniale gebouwen zij aan zij met typische smalle hoogbouw die je overal ziet in Vietnam. Vanuit het Old Quarter deint de stad kilometers in alle richtingen uit. Grote lanen en straten verbinden belangrijke punten, daartussen wijken met kronkelstraatjes en huizen die zo dicht bij elkaar gebouwd zijn dat de zon hier nauwelijks kan doordringen.

Terrasje in Train Street

Ik zoek me een weg door de grote lanen en de kleine wijken tot ik in Train Street sta: een smalle straat met een enkel treinspoor, bijna zo breed als de straat zelf. Een paar keer per dag rijdt hier een trein en moeten handelaren hun waren en terrasjes intrekken tot de trein weer voorbij is.

Train Street is beroemd en een groot deel ervan is een toeristische attractie geworden, met bars en restaurants waar je onder neonlichten eet. Maar volg je het spoor een eindje naar het zuiden, dan kom je terecht in een straat waar nog gewoon mensen wonen.

Ik kies een terrasje uit en bestel wat te drinken. Vanop mijn stoel kijk ik hoe een man zijn scooter wast en een andere Vietnamees op de drempel van zijn huis zit. Verder is er niemand te zien. Ik neem een slokje van mijn blikje en geniet van de zeldzame stilte in de stad.

En dan komt de trein. Luid toeterend en met een veel hogere snelheid dan ik had verwacht. De eigenaar van het terrasje trekt me aan mijn nekvel achteruit. De trein dendert voorbij. Zo dichtbij dat ik de warme lucht op mijn armen voel. Op de wagon staat Vietnam Railways.

Hanoi Train Street.

Ineens dendert de trein voorbij.

Văn Miếu: de tempel der literatuur

Van Train Street loop ik een eindje door tot het historische Văn Miếu, wat tempel der literatuur betekent. Een gebouwencomplex uit de 11e eeuw, omringd door een tuin met hoge bomen en vijvers vol koikarpers en waterlelies, waar studenten en academici literatuur bestudeerden en nog steeds bestuderen.

Net zoals het stukje Train Street, is Văn Miếu een opvallend rustige plaats. Zelfs al wordt de literaire hotspot druk bezocht door toeristen en schoolkinderen, toch vergeet ik dat ik mij midden in de drukke stad bevind. Of… zelfs in de 21e eeuw.

Vooral in de eigenlijke tempel, waar wierook door de lucht kringelt en standbeelden en geschilderde portretten op je neer kijken, vergeet je even de rest van de wereld.

Hanoi poort van Văn Miếu Tempel der literatuur.

Hanoi Văn Miếu, tempel der literatuur interieur.

De Keizerlijke Citadel van Thăng Long

Op wandelafstand van Văn Miếu ligt Hoàng thành Thăng Long, of de Keizerlijke Citadel van Thăng Long. Ook de citadel werd gebouwd in de 11e eeuw, maar werd in de Franse koloniale tijd grotendeels vernietigd en uiteindelijk onderkelderd met bunkers tijdens de Vietnamoorlog.

Toch is het niet moeilijk om me voor te stellen hoe de citadel er in zijn hoogdagen uit moet hebben gezien. Ik loop door de grote poort, bezoek de oorlogsbunkers en bekijk de grote gong op het plein. In het kleine museum zie ik fragmenten aardewerk en goudwerk uit verschillende tijdperken.

Hanoi Poort naar de Keizerlijke Citadel van Thăng Lon.
© Lot Widiers

De ziel van de stad

Mijn dagen in Hanoi vloeien samen in een waas van kleuren, geuren en indrukken. Elke avond keer ik, moe maar gelukkig, terug naar het hotel in het Old Quarter. Zelfs al is het donker, toch is het even druk op straat als overdag. De geur van noedelsoep walmt uit de kleine eethuizen en overal zitten mensen op lage stoeltjes te eten. Het leven van Hanoi speelt zich voor het grootste deel af op straat. Mensen ontmoeten elkaar bij eetstalletjes waar op geïmproviseerde vuurtjes wordt gekookt terwijl iemand anders de vaat doet in plastic wasbakjes.

Hoewel Hanoi een stad is met alle moderne gemakken, zoals kantoorgebouwen en hotels met airco, heb ik het gevoel dat de stad nog steeds draait op oude gewoontes en oude regels. Toeristen zijn er welkom, maar het leven gaat wel gewoon door. Net zoals het al eeuwenlang gaat. Grote stad, oude ziel.