ArubaDe wind wint op Aruba

We beginnen op de noordpunt van het eiland. Daar vind je de Tierra del Sol Resort & Country Club. Het is de enige championshipcourse van Aruba. Laat je overigens niet verleiden door de foto's met knettergroene fairways en greens. In ons geval lag het er maar verschraald en uitgedroogd door de strakke wind en onbarmhartige zon bij. In 1994 ontworpen en aangelegd door Robert Trent Jones jr., gebruikmakend van het landschap op de noordwestelijke punt van het eiland. Het ruige door wind geteisterde terrein met de noordelijke Atlantische Oceaan aan de ene en de Caribische Zee aan de andere kant en daar tussendoor de scherp gesneden fairways omzoomd door metershoge cactussen, geeft vanaf hoger gelegen teeboxen een surrealistisch beeld.

Vol in de wind

Het werd een rondje golf om niet snel te vergeten. Vanuit het clubhuis met zicht op de baan en de vuurtoren op de punt van het eiland zie je aan beide zijden de zee en daar tussenin als strooien tongen de holes. ‘De constante passaatwind is zowel een uitdaging als een plezier’ wordt er over de baan geschreven. De driving range ligt op het hoogste punt van het resort, had vol de wind tegen en alleen al staan blijven was een uitdaging. 150 meter slaan? Zelfs met een driver moesten we er ons best voor doen. 

De eerste drie holes spelen we nog met de wind in de rug, maar dan begint het gesodemieter. Hole 5 is een korte par vier van maar 260 meter van de witte tees (hier speel je van goud voor de profi's; turquoise voor de handicappers 0 - 9 en wit voor de rest), maar door de onmogelijke tegenwind heb je al drie slagen nodig om bij de green in de buurt te komen. Voor een approach van zo'n negentig meter heb je minimaal twee clubs extra nodig en je geweldige schot hoog door de lucht richting vlag wordt net zo hard weer teruggeblazen.

Een bogey op Aruba

De stuk voor stuk gerafelde vlaggen bevinden zich op prima, maar niet al te snelle greens. Op hole 3 komt ook de markante vuurtoren (California Lighthouse) en de zee in beeld. En op 7, 8 en 9 komt ook de mooie maar wilde zee weer in beeld. Wel jammer dan weer, dat je nergens letterlijk langs de zee speelt of een green hebt die bij deze oceaan eindigt. Dat zou het zoveel spectaculairder maken. 

Op de turn tref je weer een uitschieter. De teebox van hole 10 ligt op het hoogste punt, geeft een mooi uitzicht op de omgeving en smeekt om een lekkere beuk om de maar 315 meter naar de tientallen meters lager gelegen green te overbruggen. Ook hole 15 mag niet onvermeld blijven. Een par 3 van bijna 170 meter waarbij je over een moerassig natuurgebied slaat. Betreden verboden, dus honderden prachtige ballen liggen er in het zilte moerassige water te vergaan. De green ligt op een verhoging, aan de voorkant loopt het af. Aan de achterkant is nauwelijks ruimte en de wind komt strak van rechts. De bogey voelde als een birdie! 

Hier wordt er van je gevraagd na te denken over je afslag...

Winst voor de dames

De afsluiter loopt met bijna 400 meter steil omhoog naar het clubhuis en vraagt nogal wat van je inmiddels volkomen verwaaide lijf en leden. Voor de dames, wees gerust. Er is rekening gehouden met de onstuimige omstandigheden op dit puntje van het eiland. De damestees liggen soms meer dan honderd meter verder dan die van de mannen, dus een par 3 van 165 meter tegen de stormachtige wind in (3 clubs extra...) wordt voor de dames een ‘schotje’ van 90 meter.

Eindig je rondje met een lekkere cocktail aan de gezellige bar bij het zwembad rond het clubhuis.

Minder wind op The Links

The Links van het Divi Resort is een compacte en niet al te lange 9-holesbaan. Een drukke autoweg loopt er omheen en netten beschermen de bestuurders tegen afzwaaiers. Door fikse waterpartijen rond een eiland waar alle huizen en appartementen van het resort zich op bevinden, blijkt het toch niet eenvoudig te zijn. Hier, in tegenstelling tot Tierra wordt er van je gevraagd om na te denken over je afslag. Dus niet domweg op elke hole behalve de par drie's - tenzij je te maken hebt met brullende tegenwind - de driver uit de tas. Maar ook eens een houtje of lang ijzer. Het maakt de baan uitdagender.

Hole 1 tot en met 4 (drie maal par 4 en een par 5) lopen rondom aan de buitenkant van het resort. Met de korte par 3 vijfde (115 meter) ga je naar de binnenlus die tegengesteld aan de eerdere holes rond de waterpartijen loopt. De zesde is direct een lange par 5 van 480 meter met links louter water, gevolgd door een uitdagende par 3 van 156 meter. Bij de afsluitende twee par vier-holes komt het water nog meer in het spel, met een eilandgreen op de laatste. 

Brownies op Aruba

Leuk dus en niet al te duur (80 dollar voor 18 holes), in tegenstelling tot Tierra, waar je rond de 150 dollar voor een rondje kunt neertellen. Dan is het verstandiger om einde dag te gaan en voor het schemertarief van zo’n 90 dollar te gaan. Wil je echt goedkoop spelen dan is er (soms) een alternatief in de vorm van de Aruba Golf Club. Je moet geluk hebben en je goed laten informeren, maar mocht je er terecht kunnen dan tref je er golf in de allernatuurlijkste vorm.

Het was de eerste golfbaan op het eiland en behoorde bij de voormalige Esso raffinaderij Lago. De weg er naartoe leidt je door ‘the village’, waar de werknemers van de raffinaderij woonden, dan door ‘the height’ waar de managers woonden, en eindigt op de Golfweg (!) bij het ietwat vervallen aandoende clubhuis. Er zijn wat fanatiekelingen die de club in ere houden. Hier sla je af op een rubberen mat en zijn de fairways van zand, stenen en geitenkeutels en ezelpoep. Nog extremer zijn de greens, hier brownies genoemd. Ze zijn van zand en met olie zijn doordrenkt, zodat het zand niet wegwaait door de immer aanwezige straffe wind. Het is bijzonder en als je er terecht kunt zou ik het zeker doen. Want voor slechts 25 dollar speel je een rondje dat je nooit meer zult vergeten.