ItaliëSkirama in de zomer: verliefd op Brenta

In Noord-Italië liggen de Dolomieten, zowel ten oosten als ten westen van de Brenner autobaan. Jaren geleden toen ik nog in Italië op vakantie ging, ontdekte ik de Dolomieten en was ik verkocht. Wat een prachtig machtige bergformaties, de tinten grijs, de imposante uitstraling en het verkleuren ervan in de loop van de dag.

Brenta: 'Oh, wat is het hier toch mooi'

Enkele jaren later had ik mijn besluit genomen om hier te gaan wonen en wel specifiek in de regio Trentino omdat daar de combinatie van vele meren en bergen ideaal bleek te zijn voor mijn toekomstplannen. Op zoek naar werk voor de eerste winter reed ik door Molveno en Andalo en mijn adem stokte… ”Wow” was het enige wat ik kon uitbrengen. Ik stond oog in oog met de Brenta Dolomieten, Unesco Werelderfgoed, in het natuurpark Adamello Brenta.

Op slag werd ik verliefd op deze Dolomieten ten westen van Trento en de valleien er omheen. Inmiddels woon ik ruim 20 jaar in Trentino maar ongeacht hoe vaak ik in de Brenta kom, kunnen mijn dochters de door mij ontelbare malen uitgesproken woorden “oh wat is het hier toch mooi” dromen.

Naar een berghut

Veelal start men wandelingen door de Brenta Dolomieten vanuit Andalo of Molveno, danwel vanuit Val Rendena bij Pinzolo en Madonna di Campiglio. Echter aan de zuidzijde ligt het pittoreske dorpje San Lorenzo in Banale (wandel ook zeker door het oude centrum) en de vallei Val d’Ambiez waar ik vandaag, samen met mijn dochters, naar de berghut Rifugio Agostini zal wandelen. 

TIP: ga met de jeep bij Località Baesa tot rifugio Cacciatore immers dit eerste stuk is deels eentonig en vrij lang. Op deze wijze ben je direct op hoogte en is berghut Agostini, ook met kinderen, prima te bereiken. www.taxijeep.it

Brenta Dolomieten: adembenemend

Tiziano, onze chauffeur, rijdt ons rustig en veilig door het dal omhoog en het respect voor deze man stijgt elke meter. Smalle delen langs een ravijn, onder overhellende rotsen door en een haarspeldbocht zo strak dat hij 2 keer moet steken om de bocht te kunnen maken. Het panorama wordt gaandeweg ook steeds spectaculairder en ik verheug mij als een klein kind op de dag die komen gaat. In circa 20 minuten zijn we boven bij de hut Cacciatore (1.821 m) waar mijn meiden de hond van de huttenwaard overladen met knuffels. Ik sta eerst even stil om te genieten van het werkelijk adembenemende uitzicht op de Brenta Dolomieten. Een weidse vallei omgeven door trotse granieten toppen, waaronder Cima Tosa (3.173 m), strekt zich voor me uit en ergens daar boven ligt ons doel van vandaag.

Langzaam maar zeker

Een kop koffie en twee glazen sap verder starten we onze wandeling via de route (no. 325) links van de hut. De lucht is strakblauw en tussen de ‘Mughi’ (bergpijnstruiken) is het warm terwijl we gestaag klimmen en ons verbazen over de enorme variatie aan bloemen tussen het gras. De vesten zijn allang uit en we smeren onze schouders nog maar een keer in met zonnebrandcrème. De hut Agostini, met het opvallend rode dak, tussen de meest prachtige en imposante toppen van de Brenta, ontdekken we na zo’n drie kwartier lopen en ik schat in dat we nog eenzelfde tijd nodig hebben om er te geraken. Ondertussen spelen wolken verstoppertje met de toppen en verandert het panorama elke paar minuten.

Fossielen op de Brenta

We komen langs een imposant rotsig plateau met diepe scheuren wat ons eraan doet herinneren dat miljoenen jaren geleden dit de zeebodem was. Er zijn veel fossielen terug gevonden en als je oplet kun je het bordje ‘Cimitero dei Fossili’ (begraafplaats van fossielen) tegenkomen en op 20 minuten van de route bezichtigen.

Wij wandelen door en rondom de hut hangen nu lage wolken en daalt de temperatuur flink. Opvallend zijn de gigantische rotsblokken direct achter de hut. We vernemen dat deze op een vroege ochtend in juli 1957 van de rotswand Jandl zijn afgebroken en op 50 meter van de hut tot stilstand zijn gekomen waardoor de hut en haar gasten een drama is bespaard. In 2014 had de hut minder geluk en heeft een lawine flinke schade toegebracht waardoor een renovatie noodzakelijk was.

Knapperend haardvuur en heerlijke geuren

Mijn dochters, Grete en Noora, ontdekken sneeuwvelden maar de hongerige magen maken dat ze al snel de hut binnengaan. Huttenwaard Roberto heet ons hartelijk welkom met een knapperend haardvuur en heerlijke geuren vanuit de keuken. Hij vertelt dat de 33-jarige berggids Silvio Agostini in 1937 is verongelukt en dat de toen gebouwde hut naar hem is vernoemd. Destijds was de hut eigendom van een 326 leden tellende particuliere coöperatie die in 1976 deze aan de SAT (Società Alpinisti Tridentini) heeft gedoneerd. In dat jaar was de vader van Roberto de huttenwaard en in 1993 heeft hij deze functie via de geldende selectieprocedure overgenomen.

Lekkere lunch

De hut heeft 54 bedden en door de positie aan de voet van de vele ‘via ferrata’s’ (gezekerde klimroutes) en klim- en wandelroutes zijn deze meestal bezet. Reserveren wordt dus aanbevolen.

Ondertussen worden ons de meest heerlijke pastagerechten geserveerd waaronder ‘gnocchi’ en ‘sberlette’ als ook gebakken lokale kaas. Je kunt hier heerlijk eten dus neem daar absoluut de tijd voor en laat de broodjes maar in je rugzak. We sluiten af met een lauwwarme verse strudel voordat we de terugweg lopen. www.rifugioagostini.com

Beren op de Brenta...

Buiten is het zicht inmiddels nog minder en ritsen we onze vesten dicht. Roberto zwaait ons uit en wijst ons de route 325b die wat breder is en ons rechtstreeks naar de hut Cacciatore terugvoert. De vele rood-witte routewijzers geven aan je vanaf hier daadwerkelijk talrijke wandeltochten door de Brenta Dolomieten kunt maken. Ik houd in gedachte om een keer bij Agostini te overnachten om daarna naar Rifugio Tosa Pedrotti te lopen. Vanaf daar kom je, afdalend, uit bij het Molvenomeer. 

Onderweg roepen mijn dochters dat ze beren hebben gezien en schieten in de lach bij mijn grote ogen. Er lopen daadwerkelijk tientallen bruine beren in de Brenta Dolomieten maar deze spotten is moeilijk. Grete en Noora hebben echter stenen gevonden die verdraaid veel weg hebben van beren... ook mooi!

De jeep wacht...

In ruim een uur, met marmotten die fluitend de soortgenoten alarmeren, zijn we terug bij het startpunt waar de jeep al op ons wacht. We waren eigenlijk van plan om de iets lager gelegen bergboerderij Malga Senaso te bezoeken, gerund door een moeder met haar twee dochters, maar dat bewaren we voor een volgende keer. Brenta Dolomieten, zo mooi! 

Tekst en foto's: Sytske Maaijen